Skip to main content

Self-conscious feministing!

I found this letter today. A few years ago, a dear friend and me wrote to each other regularly talking about issues and mostly, reading material from books/magazines/internet. I was still in Architecture school and at that time, I was reading a lot on Gender Studies & Feminism, so my views were full of anger and rebellious in nature. I am putting down an excerpt. After re-reading it today, I feel so assured that I am still the same person who's affected easily and fiercely argues on Feminism. It made for an interesting read to myself after all these years.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Something about our love now- I am reading a book titled 'Journalistas'- 100 years of the Best Writing and Reporting by Women Journalists edited by Eleanor Mills and Kira Cochrane! So whats new with this one is, its so refreshing and something to be proud of while reading about what women in 1900's reported till almost now! A century of different views, ideologies and the way women writers(journalists) perceived the society!! I want to tell you frankly, i have NEVER EVER felt so proud of being a woman than now while reading this collection! 

I am becoming such a feminist!! Besides, reading mostly on feminism and feminist issues these days, i am also i dunno why increasingly talking about the same to friends, family, even strangers(on the train!) Can you believe it? I feel i am getting very influenced by the cause! Is that bad? Getting too much involved!

I want you to read it. In fact, i am also gonna write a few lines here from an article in the book! It shook me and in the truest sense, i think drove something deeper into my psyche and heart too!
Before i am putting that paragraph, i would really like you to go through this link!! 
http://www.menweb.org/paglsomm.htm

So, the article is titled 'The Post-feminist woman- is she Perhaps more oppressed than ever?' written by Erica Jong. It appeared on 30 December 1984 in Seattle Times. Im writing down an entire paragraph that did something to me! Here it goes-

My story is the story of the post-feminist woman. We have won the right to be externally exhausted.We go from reading Miss Loos in 'Town & Country' to articles on female stress in 'Working Woman', and suddenly our contempt for those diamond-laden debutantes falters. What hath feminism wrought? We have taken on all the male burdens (breadwinning, mortgage paying, commuting) and all the female ones (baby-cuddling, mancoddling, self-beautification). 
.....Women who work outside the home have been forced into the mode of male society rather than helping to feminize our culture (and thus humanize it). Many of us are frantic because we are trying to deny our femaleness, our maternity, in the name of corporate efficiency, rather than remaking the corporation in the image of female flexibility, resourcefulness, caring and caretaking. The corporation has become our social model, as the feudal estate was the social model in the middle ages.
Except for a few avant-garde electronics firms that boast of their flextime policies, American corporations tend to be bastions of the worst rigidities of the male power structure. Magazines that cater to female executives are full of tips about how not to let your femaleness 'interfere' with your corporate rise. The sick kid, the school meetings are not part of the corporate image. They are to be kept out of sight in the name of 'efficiency' and 'corporate success'.
And, the fact is that the basic structures of our society are hostile to women and children. Since, we are not going to go back to 'Kinder, Kirche, kuche,' we are going to have to find ways to remake the workplace so that both men and women can work and also rear happy kids. A lot more of this depends on architecture, transportation, proximity work and home, flex-time and a recasting of attitudes about what is 'male' and what is 'female' than we like to admit.


I guess, i'll conclude with my blabber here! I feel so good after writing to you! Its like whatever is boiling in me to share and discuss with friends, somehow they are not available or they cannot provide those impulsive reactions and conversation which i long for!! Sometimes, i feel guilty that i am overbearing them, so i quit whatever it is that i want to tell them!! How mysterious and weird is this self-conscience thing which questions our act and thoughts!! I feel people or my friends wont necessarily always understand my quest and restlessness about things! Things that bother me, provoke and seek answers, or simply eat my heart at times!! And, its so hard to contain and just bury all these feelings and thoughts within myself! 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगडाची

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु