Skip to main content

What is wrong with our country?

My blood boils in anger seeing this massive load of impossible injustice and atrocities committed every waking minute in our country. Are we here just to sit by, comfortably cocooned in our circles; not bothering to look up and beyond social mediums?

Khairlanji
William Nagar, Meghalaya
Nirbhaya
Shakti Mills
Badaun
Bareilly

What Next?

Exterminating Women?

Why is nobody speaking up against the Badaun rape and murder of the two teenage girls? Because, they were poor, low-caste and girls. They were girls who have no rights to live in this world, they do not deserve to be out on the fields or on the road without being teased, insulted, assaulted and murdered.
WHAT India are we talking about?
This India, in 2014 which is hailed for its ability to churn out engineers, analysts, businessmen, leaders with the potential to change the world, are we truly even looking in the interiors of our nation?
This is an India- Where women are worshipped during a nine day long festival symbolizing power and otherwise denied of their right to existence, during the rest of the year. Where newborn girls are considered to be the harbingers of wealth but are murdered if they decide to take charge of their lives by asserting their right to love and marry a person of their choice regardless of caste, religion or community. Where women can’t work, travel or live without worrying about their safety on the roads at night, where girls have to watch their brothers and the men in their house take all decisions regarding their lives even if they disagree or are unhappy about the same. Where women are denied their right to abortion, right over their body and right to say NO! Where teenage girls are taught to watch their dupattas carefully once they attain adolescence, not talk to boys, not raise their voices, not play sports- we only find a handful of Saina Nehwals or Sania Mirza’s or Mary Kom’s- where are the rest? Where girls are sexually assaulted regardless of being dressed conservatively, cladded from head-to-toe, irrespective of their ages starting from 3 months to 60 year olds.

Does this downright inequality ceases to amuse any right thinking individual? We rely on men to protect us from the evil forces, but what about protection from the evil mindsets that let the law enforcers declare statistics of honour killing yet not taking actions against the perpetrators? Turns out, if one needs vengeance against a man, you should sexually assault his wife and daughters and he’ll be humiliated and destroyed beyond measure. So, a man’s honor lies with his wife and daughters and if you have to destroy a man, you just need to strip his women of their dignity.

HOW much more are we to write and report these crimes, again and again? Are we tired of hearing and reading about these sexual assault cases and that’s why we are turning a blind eye to Badaun and Bareilly? Nobody is spared- not the brave Meghalaya mother of three, nor the William Nagar teenage girl when 16 men fell on her like beasts and mutilated her. This is the appalling reality of poker faced civil society.




“Violence against women does not occur in isolation. As much as we reassess the legal and administrative breakdown, the role of popular culture, of films and media in objectifying women and perpetrating gender prejudices cannot be discounted. When young boys talk about women through their body parts, we overlook it by justifying that boys will be boys; when films tell us that it’s alright to tease women, we accept it as entertainment; when television shows and advertising peddle stereotypes, we do not even question them. Psychoanalyst Sudhir Kakar says, “The propagation of the idea of the body as a field of entertainment by the media and entertainment industries is nothing short of a perversion.” (An excerpt from the above article link)

This is the appalling reality of poker faced civil society.
How are we supposed to continue living? In fear; constantly worrying about vacant dark streets on our return from work towards railway stations, eyes looking for potential rapists lurking around alleys, walking quickly with a pepper spray that never provides any safety assurance, praying to whatever gods there are about our safety? HOW?

Character certificates are sold for cheap rates in this brutal world and the inequality of sexes and gender issues harm those living, more than bringing the possible joys of this mortal life.
Che Guevara, in one of his letters to his children, tells them to GROW UP to be good revolutionaries and ‘Always be capable of feeling deeply against any injustice committed against anyone, anywhere in the world.’

ARE WE GOING TO SPEAK UP NOW AGAINST THE INJUSTICE?

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगडाची

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु