Skip to main content

Wednesday musings

I just got some news about something I was eagerly awaiting for since the past few months. I am supposed to be happy but I am not. Clearly the focus and attention from the said news has lost its value for me. Isn't is quite common to find that something we long for loses its prospects after sometime? Especially if these prospects are regarding employment. Career shift. I can't quite fully fathom in what terms this move will reward my future. Will it tie me to a stagnant post or will it truly let some practical issues be sorted out and declutter the existing chaos? I wish I had an idea about everything that happens the way it does. Right now, my brain is in a frenzy. There are times when I wish I had a more diplomatic bone in my body so that I could not let everything get by so easily around me. Once we get comfortable about a position, chances are we rarely lead ourselves to experiment and step up further. It's like the classic life move for women; study, graduate with good grades, work for a while, earn money, get married, have kids, invest in their life and then towards the peaking years of the children's career keep thinking hard about life's many missed opportunities. The ones we didn't pick because we thought there were plenty floating around us. I have seen these women, read about them, lived with them, surely, I won't be thinking of being one of them? But we become the people we are when we live with them. It's a constant hammering of grooming processes, endless in number and each with their own heightened sense of rewards that make look our ambitions so trifle and unachievable.

Even as I write here, I am aware of how in a few years, regardless of my career choices and the future I'd be living in, I will come back to this post and remember every single moment of penning these thoughts here. The memory won't go away. I hope I don't look back with a longing for these moments because I would like to believe things get better as we get better. It is quite a challenge to remain stoic about decisions that are wholly my prerogative, not bequeathed neither influenced. It is but a stubborn and hard fought mechanism for self-preservation against everything that seems to break us as individuals. I could keep writing about a hundred things that ought to have occurred with my will power but are instead roll-ons by the institutions we trusted and learned our way in to manoeuvre ourselves to stay afloat, in the system. And this could keep repeating with the next generations until we do look at it with rational patience and outlook. 

I am going to quit all this overthinking and jump at the opportunity because it is I who is needy. Never let disappointments make you regret passing chances you could have taken. In the end, nothing is worth regretting, really. I suppose I sound better when I am trying to soothe and explain things to myself better first. It is quite amusing to not share these trivialities because it feels like the potential these little cracks carry within them could end up destroying the entire light source. There I go on again, with my cryptic ideas which have been expressed more than once on this platform. I know my spontaneity keeps perking high especially when it comes to berating myself over minor issues and debates but it's time to make peace. Stop overthinking is the first essential on my list of to-do things. Next comes, limiting myself in a lot of aspects- financial, personal, professional; whatever it takes to make me stand like a rock instead of imagining throwing them up every time something goes wrong. And most importantly, really, stop imaginary deriding. There's way too much that goes on in human brains and most of these things are so meaningless and utterly useless to deserve space in the cranium. Our hold on our emotions slips at times and gets an upper hand. I most positively wish to balance doing that. Now that it is being written here, I shouldn't care if most of this or less of it or any iota of it ever resonances back because I hope it won't. A little wait won't hurt. Knowing I am less enthusiastic about it doesn't help but I feel calm already and by tomorrow, this will be a post from yesterday. So, why not let things unfold in their own dramatic manner and just keep going instead of predictions and a thousand nerve affecting imaginary situations?  About time to get up and blow the dust. 

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...