Skip to main content

RISE!

Why did we begin in the first place to complete something?

Always go back to the reasons we started doing something we liked. Very straightforward, isn't it? We are what we think! My many musings these days apart from the random chaos that plagues my mind found me reading Gabriel Garcia Marquez and Joan Didion, simultaneously. As I went through Marquez's words, it dawned upon me of the many vices that reside within us, which have a better hold than we think they do. It's all part of our making and our inner being the way it is. I once read somewhere that "Your mind will always believe everything you tell it. Feed it faith. Feed it truth. Feed it with love." How then do we still end up belittling ourselves to such an extent that it harms us? Words have the potent power of endangering minds and souls into a deep abyss of destruction. I am filled with a mad rage at the world. We give ourselves to the world, its avarices and end up empty handed, figuratively speaking. Suffices to say that we must never ever give our all only to one person, one cause or one emotion. Friendships, camaraderie while are noble pursuits as individuals, also deserve a fine line, a limit on giving. Material pinning is out of question too. Afterall, we are human. We have our greed, our weaknesses, our ambitions, pride and expectations. We are creatures of habit. We could swing past the darkness as easily as we could switch of the lights and choose to dwell in the mayhem. My need to express here is not based on any other greater need than spewing out emotions that bottle up and cage me in the daily grind of life. The very need to get past the chainholds of misery, disappointment, failure and all the black emotions that marr the technicolor happiness emerges and grows stronger each passing day. 

It saddens me awfully when an activity ceases to hold its interest in me especially after I have dug mountains to be able to participate in it. Material being leads to nothing but unhappiness. If that is true indeed then why are our lives constantly jeopardised with finance and economy? I poured all my anxieties unto a friend, who gave me a very simple mantra to overcome my misery and self doubt. The mantra is: Whatever you do, do it for happiness. There is nothing better or worse than that. Incidentally, I also came across a motivating dialog between two strangers. It says that there are no last chances. Only second last ones. Same way, my Dad used to cheer me up with his saying- There's always a next time. I haven't heard him say this to me in a long time now, ever since I graduated. Perhaps our entire focus is always pivoted on academic accomplishments. As May comes to an end every year, I get a sinking feeling in my stomach with the exam results of various academic boards being declared. The number of suicides that are committed, the happy faces of students, their parents, coaching instructors and the endless monologues organised on news channels about studying for success and such. It miffs me greatly at this blatant display of smartness which is construed as academic intelligence that awards 99.2, 99.4, 99.6 percent marks to students. Honestly, how do we measure someone's intelligence quotient with this kind of statistic stereotyping? Why should students score these absurd numbers and get declared as the smartest in the country? It doesn't make sense at all. I hate to see the inferiority complex this pseudo numbering system is creating among so many children and youngsters. We don't live for marks although we are drummed with attaining the perfect numbers in school. This keeps on repeating and looping itself in higher education as well. Each person has their own capabilities, be they academic or professional. We are living this rut of a life measured in numbers, by numbers and solely judged by numbers. Who created all of this? We did. Excellence is great but not at the cost of our people's well being. Nowadays, every single person in academics is stressed with results. It's not about learning or education, anymore. All about getting top grades that lead to better job opportunities, better work prospects, better lifestyle which is desirable, yes, but why? Our own selfish creed of corporations is destroying our lives and yet we don't realise it. 

Sometimes I really wish to escape this egocentric world we've built. If we go down in a couple of centuries, we wouldn't want to be alone. It's tragic how our many opportunities of happy living are projected as a myth today in this cynical world. Our living prognosis is a hypothetical webcast of superficial successes and achievements. There are those who are unhappy with all their material possessions and others who don't have enough. The bridge between these two is forever broken. Could we ever stop and see this destructed habitat with empathy? Rise and help others rise for our collective benefit? Only time will tell. Amen. 

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...