Skip to main content

Life As We Know It

I guess a lot of things happening lately have put my mind onto a thinking wheel a bit too much. I have been thinking a lot about the sappiness of everyday life and moments that I reflect upon time to time. Suddenly everything seems to have grown in vision. There are things I wouldn't consciously dwell upon but which are now making their presence felt inside my mind. I have been procrastinating about a new kind of project that is totally to my liking and my gut says I will enjoy doing it but I can't make myself apply to it yet. I have drafted the email and it sits in the draft folder since Monday but I just can't make myself send it yet. I keep thinking of possibilities of doing either this or something else that might come along. 'Might' as I must remind myself. The uncertainty of happenings is weighing a heavy hand on my heart. I keep hoping and dreaming about 'that' something which will satisfy and satiate my passion but I can't seem to pinpoint as to what it really is. Will I ever lead myself towards it or keep floating on the edges outside praying for an entry? I don't know when I turned into this person who thinks that things will automatically happen on their own. They never do and never will. I will have to spearhead them on my own. And I feel that push is missing in me right now. The more I think about how times are changing, the more I look back at ten years ago, I realize this is all they call Life. It is so simple really if we think about it. All we need to do is act upon our unresolved feelings and carry on with it. But....

Everything that is happening around us, in the little worlds we inhabit and the larger globe, is incomprehensible. One can't help but feel if this is how our life history will be inundated with events that totally mar our choices and expectations of a safer living atmosphere. If this is the best time to live according to science and technological standards, then why are we still miserable? Why are we still fighting wars, and choosing fascist powers back in authority to rule the world? When news of Aleppo being bombed gets printed every other day in newspapers, I wonder why nobody takes it anymore seriously than discussing about celebrities or movies or other random less important things. I suffer from a terrible heartbreak every moment I realize how fortunate I am to be in the safe confines of this nation whereas there are kids who sit within their houses permanently in fear being bombed and killed whilst struggling to read and dream of the magical world of Harry Potter, not very far from me. I wake up everyday here in peace, laughing, going about my life each day with moments of happiness and being able to witness the change of seasons, simple things like enjoying the warmth of the sun, whereas there are a million others right now who live under this constant fear of not being able to make it to the next day. Do their dreams not matter anymore? Have we become so aloof of this real world that we prefer to bask in our virtual worlds full of merriment and happy smiley photographs? How long will kids be told by their parents that all this will be over and they will soon join their friends and go to school and movies and everything that is normal? It is a great travesty to be fooled by all the commercialized glossiness that corporations still believe we can be wooed with amidst all this disarray and chaos of living. My mind is in a tizzy, thinking of all the suffering in the world that demands far more attention than a single individual's daily problems.

I cannot not overlook this mess of a situation we call life. We mourn for a while when people die in terrorist attacks but what about those who die each day in planned wars undertaken by the big powers in our world right now? First, there were the World Wars, then came the Cold War and now this big seemingly unending blood thirsty Oil and Mass Weapons War. We would have thought we learned from history. Clearly our focus is not on peace but a super control and for what? I can't see the prize money. Are we really waging wars on poorer nations because we can't let go past our insecurities? Or are there bigger threats looming over our heads we are oblivious of? These are the worst times to live throughout the history of mankind. Everything that could have gone wrong has been done with and yet we live each day anticipating the worst that shall hit us. And yet we find means to carry forward the laughter, the light that could outshine the darkness that hovers our world. We regale ourselves with the hope that all this could be tidied up. Yes, hope springs eternal. Such is life.

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...