Skip to main content

Memories on the vine

Although I have exams next week, yesterday I watched two movies. One directed by Aparna Sen and the other by Shonali Bose- Mr & Mrs Iyer and Amu. Both have accounts pertaining to riots. After news came about the Paris Attacks yesterday, it dawned upon me that my life has been so sheltered, away from the grimness the previous decades had. Maybe because I am not directly affected or involved in any of these gruesome events. But that also made me question if my generation or me, are we rebels without a cause?

Then today, I was fiddling with my new phone, trying to understand its workings when I accidentally set up some theme which has a serene scenic background as my wallpaper and a bright blue cup with a rusty silver spoon laid on a dark blue table cloth on a mahogany table as my screensaver. Because I love intricate and antique things I like having them on my phone or computer as wallpapers. And I have taken quite a fancy to this bright blue cup. Somehow it makes me feel that the sweet aroma of ginger tea will awake me from my senses and that silver spoon reminds me of the ones my grandmother had in her kitchen. My granny's kitchen always smelt of freshly ground spices. She had a huge stone mortar and pestle which always held a very prominent position on a pedestal in a corner of the kitchen. The three doors that led to the living room, the storage room and the corridor outside through the kitchen were like a maze to my young eyes. Me and my cousins would frequently run with top speed through these rooms that seemed never ending back then. I remember colliding with my aunts carrying food and water ennumber of times.The curtains that fluttered with the wind and us kids running through them usually bursting with laughter seem like a bygone era now. This memory is frozen. Now my granny no longer lives at this house she built with my grandpa. They grew an orchard and garden full of lemon, pomegranate, guava and almond trees. The front steps and the coarse ground lined up with magnolia and chinese roses in pink and white made for a pretty sight. The Madhumalti known as Rangoon Creeper adorned the blue gate of the house and went all the way up till the terrace. One of my favourite things in childhood during summer holidays was sitting under the lemon tree and reading books, while looking up occasionally at the pink Madhumalti flowers. I have always treasured this image in my mind. So many of my childhood pictures are clicked around the lemon tree and the madhumalti! My grandpa always sat on a chair in the gallery reading newspapers and books. He was visible right from the bend of the corner of houses when I would scream his name at the top of my lungs from the rickshaw. And he would stand up, laughing heartily, arms flung wide open for me to hug him. I miss this memory. I wish he had lived a little longer.

While watching, 'Listen Amaya' and hearing a character talk of writing a book on memories, my own mind travelled through all those summer vacations spent at grandma's home. There was a different ring to all those events from that time. Twenty years of memories! Those that I can remember vividly that is. Somehow I see shadows moving across the dial of my memories, some that seem so real that I see  myself standing there and witnessing those memories again. Not reliving, but witnessing them like a third person. Its funny how our brain and our mind separates all these moments and memories and make us remember every small detail that we might have missed on the course of its happening. What can I say! Am I not glad to relive my grandma's kitchen memories so brightly now than while making them, years ago! I once wrote an article for a competition for kids that wanted us to write on a place that makes us happy. I wrote about my grandma's home. The past as I recollected in my short child years and the future that I hoped would be. When I recited that article to all the ladies in the kitchen that included my grandma, aunts, my mother- I beamed with pride and so did my granny. The paper smelt of grounded spices. I had to rewrite that article on a fresh paper. Perhaps, I need to go back over that Madhumalti vine and smell the old memories once again. 

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...