Skip to main content

Of Museums and Happiness!

Oh, how happy I am! It's always a joy to know new things. I attended a public lecture last night on Ancient Board Games in India and World. It was a fascinating insight into something that originated centuries ago and then spread and grew all over the world. I am not into games. I never was. However, I attended the lecture because it was conducted by Dr. Irving Finkel who is also a curator of the cuneiform tablets from Mesopotamia, at the British Museum. I have a rather high regard and respect for museums, ever since I was a kid. My Dad being the reason. I remember our city trips in summer would be to the museums. Mumbai has two: The Prince of Wales now known as Chhatrapati Shivaji Maharaj Museum; and Dr. Bhau Daji Lad museum. We always attended the exhibitions and spent hours on end, watching transfixed the sculptures, paintings and exhibits. It was all I could ever want from my father- Time and wisdom! Museums are an education in themselves.

My first impression of Dr. Bhau Daji Lad museum was of awe and curiosity for I spotted a tall marble sculpture right at the entrance then. I was amazed by the form and carving. It was a first for me. The museum especially stays in my memory also because this is where I first found out about the Bengal Art Renaissance movement. I happened to meet an elderly artist who very kindly explained me the nuances of art as they could be explained to a nine year old. She showed me the right distance to view a painting from, which I suppose I would have had to read about in books and not until I would have turned to an age where I understood art. Such artists and people are so rare to come across. Now when I visit art exhibitions, all that really happens is I watch in solitary space while the artists are no where to be seen. The very idea of art exhibitions allowing a discussion between the artists and the viewers seems to be lost. And I certainly moan it.

In June this year, I took my 14 year old cousin to visit the museum. It was my first visit too in years. He seemed particularly interested in the warfare section, which I suppose all boys his age are. Then, we went up the first floor where the ancient board games exhibit was put up along with elevated large scale model maps of Mumbai. It was truly so enlightening. These days, when visual mediums have taken over all forms of communication and information exchange, it was wonderful to view large paper scrolls with informative know how of the objects. Of course, as I always feel, parents must guide their children in museums. They must teach the kids to develop the vision to look at art or objects on display. A good way of doing this is reading and explaining the information on scrolls and sharing their opinions. This is how my Dad and me went along on our visits. I would ask him questions and we would try and find answers through the information kiosks and the booklets accompanying the exhibitions. I remember the time we saw the Egyptian Mummy on display at the Prince of Wales museum, not too long ago. Both of us were equally fascinated by the well-preserved mummy and the other related objects.

Even as a grown up when I felt the same excitement and curiosity, I was secretly pleased with myself. This is what museums do. They document our own life events too. Each visit of mine is engraved so clear and fresh, that sometimes I feel I could just pick up from that moment and carry on. There are many museums I visited in course of travels in different cities. My favorite remains Victoria Memorial Museum in Calcutta. The sheer vastness of the museum premises and the exquisite architectural details have me charmed till now. It was an amazing experience, being part of history, moving through the corridors of art and architecture engulfed with such riches. I lost myself there in entirety. I cannot put to words my happiness of discovering the oil paintings and huge canvases of the best art work known so far. I hungrily wanted to devour everything and put it into a memory chalet or something even bigger than that. The Indian museum too, provided the same happiness. Oh, I was so glad for that short trip. The next thing that I wish to do is visit all these sacred places of art and architecture, in India and around the world. It's the next best place to find happiness within. :)

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...