Skip to main content

मसला

"कह रहा है शोर-ए-दरिया से समुंदर का सुकूत 

जिस का जितना ज़र्फ़ है उतना ही वो ख़ामोश है ।"


पिछले कुछ दिनों से मैंने खुद के बारे में यह जाना के कितनी आसानी से मैं लोगोंको माफ़ कर देती हूँ।  और, कितनी आसानी से वह वापिस मेरे जिंदगी में शामिल भी हो जाते हैं।  पर, फिर वह पहले जैसी बात नहीं रहती। अब हम बातें तो कर लेते हैं, पर उनमें वह विश्वास नहीं रहा जो पहले था। ऐसा क्यों होता है, हम इंसानो के साथ? इतना भरोसा, इतनी इज्जत जिन्हे हम देते हैं वह किसी बात पर हमसे इतनी बेरुख़ी से पेश क्यूँ आते हैं? ख़ैर, मैंने काफी सोच लिया इस बात पर अब। 

बस मसला हमारी जिंदगी में यह हैं की हम बहुत ज्यादा छूट दे देते हैं लोगों को हमें चोट पहुंचाने की। हम उन्हें इतना हक़ दे देते हैं की वह हमें बाद में कुचल दे अपने शब्दों से, अपने बर्ताव से, अपने रूखेपन से।  मुझे वासिम बरेलवी साहब का एक शेर इस वक़्त के लिए काफी मुनासिब लगता हैं-- 

'तुम गिराने में लगे थे, तुमने सोचा ही नहीं,

मैं गिरा तो मसला बनकर खड़ा हो जाऊंगा।'

हम तो सभी को अपना लेते हैं जो भी हमारी राहों में जुड़ते जाते हैं। साथ मिलकर, बैठकर, बातों से उलझते हुए एक दूसरे का सहारा बनते जाते हैं। अच्छी दोस्तियां भी निभाने की कोशिश करते हैं, पर रोज जो हमारी हस्ती से यह राख उड़ती रहती हैं उन्हें निभाते हुए, उनपर खरा उतरते हुए उसे हम कैसे बताएं? किसे बताएं, और क्या बताएं की कितनी कोशिश की हमने? यह एक बड़ी लम्बी कड़ी बनती गयी खुदको ही दूसरों के लिए मिटाते, मिटते। और, जब वही लोग वापिस आते हैं तब उन्हें कैसे बताएं अब तो हम भी बदल गए आपका बदला हुआ रूप देखकर! हमने खो दिया वह जो पहले था। 

बस, यहीं फिलहाल हमारा मसला हैं।  


Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगडाची

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु