Skip to main content

2022!

2022 is here and I am still writing, although not as regularly as I used to unlike a few years ago. I do not know whether I should attribute my lack of writing to work, other mediums of expression like Instagram or indifference to documenting my thoughts. I still maintain a diary and write in it but how the notes in it have changed over the past few years. As I succumbed to the age old system of being comfortable in my job, I have since given up on a lot of things that were a strong and inherent part of my life. 

I am ageing now, being a tad too old to ponder over every single emotion and yet I find myself morose and cheerless having abandoned my ambitious plans. I suppose it's going to be easy, blaming failures and unfulfilled obligations and goals on this self imposed restriction over the past two years. I feel like time is indeed running through my hands before I can even comprehend about the things I wish to do and people I want with me. What a strange longing! 

Today also happens to be my grandfather's 24th death anniversary. I was very young when he passed away and can scarcely recollect his voice or his face except from photographs. He seems blurred and gradually disappearing from my memory. I do not have any keepsake from him and I wonder whether possessing one would have helped me remember him better. Are we really the sum of our desires or are we wholly material beings who need physical manifestations to remember people? Strange that I cannot make myself go away from this tiny thought of whether he ever knew me as his granddaughter considering how fragile his memory was! I see him always seated on the bed near the door with his olive green shawl wrapped tightly around his shoulders, head bent low and stooped, his gaze fixated on the floor. I would never know if his memory was already withered to register me as his granddaughter, if he knew me as a person and loved me like one. I could never tell him what I thought of him. Secretly I was pretty scared of his weak stature, and he appeared like a distant giant whom I was too afraid to approach. He had a mole on his cheek and the only time he raised his head when I saw him clearly etched his painful gaze in my mind. 

I wonder how much my Dad misses him. I know my grandpa's favorite poem because my Dad mentions it every time he hears it being narrated on the radio. I only have a saturated and pixelated image of what he must have been as a young person and someone who lived a life far differently than we do now. What shall happen to all these anecdotes and memories we have collected, one day? Will no one ever find out how happy and sad we were, of what made us strong and vulnerable, of how we loved and lost? I wonder if I will remember my grandpa when I become his age too. This reminds me of a sweet movie I saw a couple of years ago called COCO. I cried even when I was watching the movie and long after it ended. It gave me so many glimpses of loving the people I care about, of sticking with them no matter what and really making it through adversity. Whether I conjured my own experiences into the characters or they really did matter to me, my tears were a reminder of how frail my heart was! I felt gullible and weary from the emotional overload. Everything that was contained inside me shattered into fragments of sorrow and pain. Tonight, as I write here I am surrounded yet again with this inexplicable sorrow for a longing in my heart that ceases to wither.

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...