Skip to main content

Of birthdays, bakes and blogs!


Here I am, a couple of weeks after my birthday. I decided to put all my love for baking into a blogpost. 

I bake a lot. It all started in 2013 when my mother got home a microwave oven. Until that point, she would bake cakes and biscuits in a cooker. I recall the number of experimental desserts and baked goods we attempted. Every weekend, My mum and I would scoop through her older recipe journal and begin working in collaboration. Some days were good, some were feisty, there were days when we had arguments over tweaking the recipes for lack of ingredients. The coolest part was however when the kitchen would be filled with the baking aroma. It made all that bickering worth it. Immediately both of us would be discussing the brown crust and texture, the color, and the aroma. Mum would scarcely need to time the baking. I am not so fortunate. I go by the book, the measuring spoons, and cups, the fancy mixing apparatus, and utter concentration. In the earlier phase of my baking, I would be stressed about the outcome, never really enjoying the process. That definitely was a big turn off when I would excessively compete with myself over the finished product. Now it is a different case. I enjoy my baking adventures. It brings out a rhythm in me with the colors and concoctions, the creamy whipped potions, and the essence of the batter in the tin. I remember as a kid, I absolutely loved gorging on my mum's cookbooks and her recipe journals. The drool-worthy food photographs enchanted me and I longed for all the presentation and flowers on the pages. 


On my birthday this year, a dear friend was telling me about cakes from childhood and how he dislikes the creamy layers on the crust. We went into nostalgia mode with our memories of the cake batter and mum's hour-long cooker cakes. Back then, cakes were such a novelty that we only baked them on birthdays. It was the major attraction of that day. Mum would whip out a new recipe every year. Once it was cinnamon, another year was a cherry, then a banana cake, later a pineapple upside-down cake, she also did the black forest cake one year. It's a wonder how much mum slogged that day to make our birthdays special and without any help from us. My mum still bakes and each time it's a new flavor, a new ingredient. 

This year I had multiple conversations with friends; one of them on Instagram. I went on and on about baking a cake for myself and my friend shared a rather lovely and insightful thought about baking. He said it's quite a meditative and therapeutic exercise. Like creating an art piece while concentrating on the process pouring our passion and emotion and then patiently waiting for the things to fall into place. I am so taken with this emotion that goes into baking. It's not about sugar or the flour, the fluffiness, or the deliciousness; it's more about putting our love into the batter. This is a recurring feeling when I undertake baking. 

One night in October, my three-year-old neighbor was upset and in a bid to make her laugh, I said, let's bake a cake in a mug. She's a sharp three-year-old and helped me in mixing the ingredients, selecting mugs, and then pouring the batter in them. I held her in my arms for her to see the mugs spinning in the oven. She was utterly delighted at that quick baking venture. Needless to say, she's my favorite baking companion when it comes to making mug cakes.

Growing up, we had a shop called 'Make Bake Cake' and I remembered always being enamored with the title. Never really tasted any cake from there. They used to be expensive and the entire idea of splurging on a cake was a bit repulsive to me, even as a child. When they shut shop, I was very sorry to see that board go down. So many memories that revolve around mum baking cakes for cousins and traveling to their cities to hand-deliver them. Her cakes are a big hit among our extended family as well. As I look back at the times we bonded over baking in the kitchen, it does give me a great sense of being my mother's daughter. Here's to my mum's beautiful heart and her delicious cakes!

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...