Skip to main content

APRIL is here!

And, my long absence in March here made me long for April. Because somehow as I always feel and say, April transforms the mood magically. Something beautiful turns over and brings a vitality to the season. I don't mind the heat at all.


My first Murakami is from a kind fellow reader with whom I connected after reading his short story revolving a cat. I immediately sensed my friend is a Murakami fan. And thus began my Murakami reading. For years, I have postponed reading Murakami under the pretext of doing it later. 

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

So, I wrote a year ago here and left the writeup as a draft. I am back now to this post after a year and let me see how I look at what I was writing back then. 

I finished a couple more books by Murakami over the past year, indulged in passionate, euphoric talks of his writing style, appreciated his witty and sardonic remarks. Listened to Norwegian Wood more than I had ever done it prior to reading Murakami. 

What's new is that I feel changed as a person. This change is much more felt in the context of my reaction to people and events, over the past year. Even the people around me have changed. We have all become too impetuous, reactive and volatile in our outbursts on the tiniest of things that happen around us. I mean, events that happen within my family, at my workplace and everything else where I am proactively seeking validation for self. Until a month ago, I was greatly disturbed by the way my mind was being indecisive and I almost began to look at everyone around me suspiciously. I felt that my instincts were weakening and that I was having trust issues not just with people I knew for long but myself too. I could no longer feel in total control of my emotions; I often cried at the drop of a hat. My reading too dipped down very low, I had trouble concentrating on my work and in general, my health and humor were in deep danger of perishing. 

What has changed after a month? I don't know. I have tried to think about it, but haven't come across any clear answers. The situation still hasn't improved much, I still feel vulnerable around certain people, their negative energy still affects me but I'm trying to leave it at that. A friend sent me a note one day across the desk which read "No use worrying about things that you have no influence to change." It will take time to detach from this continuous loop of worrying that I've settled in for the past few months. The only good thing that has happened is that I have got a few friends who have turned out to be a great support system. I came to realize how much I cherish these people now. There were some lessons learned too. I was too miserable to deconstruct them positively when they happened and will take a while to let go of the memories. But, I am learning. I am regaining my strength and also cultivating a newly found acceptance for things that seemed too menial or nondescript earlier. We always push ourselves beyond our capacity only to understand later that we are inherently conditioned to berate ourselves, both in things done well and the failures. 

Even while I am writing this here, there are a hundred things that are running through my head right now but which don't necessarily find an outing. I am changing and I'm learning to accept this change positively. I am investing more in myself now- health-wise, physically and mentally as well. It helps to have positive role models who give that necessary impetus when the brain seems to reject ideas. Perhaps, this happens to a lot of people like me who are figuring out how to live life in their 30's. Maybe, the key is to take it as it comes, with all the additional baggage that situations bring with them. Accept them, observe them and let the moment pass. It's easier said, of course, than it is done. A little price to pay as we escalate in our lives. I am still hopeful of good things to come my way after all the tearjerking that I went through last year. I am still learning to handle myself emotionally. I am still waking up to the possibility of having that breakthrough moment when I realize and finally understand the purpose and meaning of my everyday contemplations. And, I am still looking for the spark that determines how well I will be doing this with the people I truly love and look forward to coexisting in harmony. Until then, with a renewed sense of hope that I shall be writing here more often, I welcome April with all its wondrous awe I've had for years!

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...