Skip to main content

PIE Love

In a writing workshop conducted in IIT-B on Saturday, we were asked to write about our favourite food memory. What I couldn't conjure then, I shall write here today. My earliest pie memory is from reciting nursery rhymes from childhood. A porcelain bowl with dripping dark chocolate over sugar glazed green apples later baked with a caramelised crust, hot from the oven had my mouth watering many years ago when I saw it in a movie on Pies titled Waitress. Years later, I tried recreating it in my home with a not-so-same effect other than enjoying the bitter chocolate in my mouth. Each new pie recipe inspired me to go through Crawford Market on Friday evenings looking through fresh fruit stalls. The mounds and colourful assortments of juicy, ripe peaches and apples sent a surge of happiness through me. I started imagining baking pies in my head like Jenna did. Unlike her, I did not have names for my pie but I did imagine colours and fruits of all kinds in mine. Vanilla and Pineapple fragrance became my own after I started spending my weekends baking with these two ingredients aplenty. I remember my first cupcakes- frost-free wheat base sugarless with strawberry syrup, six of them. I gave one each to my friends who exclaimed they liked the deviation. I baked another batch next weekend and somehow got distracted by a phone call to find them burnt. That dampened my spirits but I managed to salvage the base and garnished it with a chocolate spread with almonds topped over them. That was a good save because the burnt crust gave a distinct flavouring to the cupcakes. 

Since then, 2013, to be precise, I have been experimenting with cupcakes, tarts and the occasional cakes but I never made a pie all by myself. Then, one day in 2014, I visited Yazdani Bakery in Fort located next door to People's Book House. As soon as I stepped in, a warm, honeyed apple fragrance wafted over their kitchen through the serving tables. I took one closest to the kitchen and revelled in that warmth for a good five minutes before I asked for their apple pie. That gooey, caramel brown crust with hot tea transported me to heaven. I was stuffed by the time I finished eating two slices which burst into a sugary delight in my mouth. I love how the slightly spicy flavour hits the tongue first, then followed by that ultra sweet smashed apple pulp with a fresh crunch of the crust. Oh, I could sing pie ballads all day long. That Bakery just adoringly smells of apple pies and ginger biscuits! I can't get enough of their olive bread as well. Mad as I was about pies, I never got around to baking it on my own. I assisted a friend, who is a culinary genius among us all and she made me do trivial kitchen jobs like whipping cream, mashing fruit pulp and glazing dry fruits which is I proclaim, hard work and very important too. We ended up baking one of the most delicious homemade pies I had ever laid my eyes on. It was vanilla custard with blackberry filling topped with crushed walnuts. The yellow crust with smooth custard glazed blackberries melted softly on our tongues and disappeared within no time. I was truly sorry to have devoured that perfection of a pie within a few minutes after a slaved kitchen performance for over two hours. But such are food tales. Especially, when they emerge from food enthusiasts.

Eating a pie is like savouring a book on a sultry summer afternoon when you think you can't possibly eat anything hot and then a pie slice shows up on your plate. I love brownies and tarts too, but a pie infinitely more than these two. The nicest pies are usually those that are made from simple ingredients and visually attack our senses even before we have tasted them. Oh, and how does one know if a pie is delectable just from sight? By the colour of its crust, of course! The deepest shade of ochre and caramel honey ensures the best-cooked pies ever. Here's a picture from one of my earliest pie adventures on the internet. It's a Berry Pie and a yummy one at that. To Pies and the wonderful world, they take me into!





Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...