Skip to main content

What price paradise?


If you have the words, there's always a chance that you'll find the way.
So wrote Seamus Heaney.

This sweltering heat is making me go nuts. I have just come back home today after yet another two days of continuous travelling to a city I love with all my heart except the heat makes me want to slither into a cool cave and wait there until summer ends. I have also been strongly fighting against the urge of not being able to churn out words lately. Seems like my brain has melted all the thinking nerves. Right now, the news on TV is running a reel on water shortage and drought in villages not far from Mumbai's peripheral areas. Water from rivers and dams located in these villages was supplied via pipelines to the Greater Mumbai and Thane suburbs. Now, the residents there travel for miles and often into other villages in search of a pot of water. Borewells and groundwater reserves have long depleted and the only visible proof of an existence of a river are the remnants of the stones and dry trails on land. This makes me think of the next five years. If the current hot weather is an indication of anything we must brace ourselves for the drastic changes in future, then it's a worrisome issue indeed. One that we are still not working upon. It is so easy for me to write about water scarcity and yet so difficult to work on solutions to curb it. During my travels last week, I found out urbanised areas have it so easy as regards to water supply and consumption. Citizens scarcely give second thought about wasting a glass of water when all of us could be really saving it especially seeing how hot this season has turned out this year. 

One of the hardest things of travelling is enduring the constant climate changes and adjusting according to these changes. I am a very non fussy traveller when it comes to food or accomodations or transport facilities but I sure do cringe when I see how difficult it is getting day by day to live in a city. The constant wheez of vehicles, smoke, substandard transport and public hygiene amenities has turned urban areas into ghastly disatrous living zones. Somehow our entire gamut upon creating safe, livable cities is not meeting its envisioned goals. Today as I was travelling back home, a mother and her son sat across me in the taxi we shared together. Her son was in his mid-twenties, tall, healthy, bright and such a good looking guy only except he was Autistic. I was tuned in to the mother-son conversation because he was loud enough to talk without any inhibitions and his mother was patient all the while. But it just broke my heart to see such a good young life limited to only a few things in this world. I felt sad that we haven't had opportunities to rehabilitate or find a good social structure for individuals who suffer from health disorders. Our very large nation, has been trifle unssuccessful in creating a balanced environment for all its citizens. That includes the Differently-abled, Dalits, Tribals, the economically backward communities, women too. 

Will there ever be a future that envelops every individual into a safe and prosperous zone? It's like imagining a very fictional state of being because it seems impossible to just have a few prosper and let the others rotting in a hell hole. Our view on human rights and delivering equal opportunities finds no common ground. The rich wish to keep getting richer and hoard their riches and the poor are delving down rapidly into a graveyard of poverty. There is no middle ground elsewhere. Either we fight against corporations or we fight for the rights of the disadvantaged. I wonder how long until we exhaust our energies fighting the bad and letting it carry over our human world? Today in one corner of our planet we are fighting against obesity in economically prosperous nations and elsewhere are starved, drought laden, malnourished communities. We can't seem to provide for all and the efforts being done to curb these inequalities have resulted in a naught so far, often triggering other forms of violent acts for survival. I can't get my head around the fact that I am able to ponder over all of this and somewhere else children are robbed of their future, of living their lives in constant fear and oblivion, in hunger, in a darkness that does not promise new sunrises of hope filled eternity. It breaks my spirits when I come across these consistent inequalities fully aware of my helplessness. I wish I did more than just writing about it here and expressing my glum. For now, that's all I deem to be happening and this just makes my resolve to be a change in this system more and more, vigorously. Unless we lift ourselves out of this drudgery and pity, we won't be able to work at wiping these human miseries at all. 

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...