Skip to main content

Dark vs. Fair

So this comes from an article I read early in the morning today on Medium. It's written on the likes of Dark complexion and girls like the author who herself has one, embracing the skin and experimenting with bright colours on her body. She writes of some incident where her bright yellow outfit and bobbed hair with bright pink lipstick got censored by some women at a body shop. As I kept reading the article and came to the end where the author posted her pictures in different bright coloured outfits she wore, I thought about the need felt by us women to still justify our choices whether they are regarding make-up or our hairstyle or the most important of them all, clothes.

One recent personal experience of mine that I think is quite harmless to write about here is when during a friend's wedding, this common girl friend of ours gave me some jewellery to wear because it went with my outfit, applied a dash of lipstick and blusher on my face while telling me it looks great on me because I am fair and also kept referring to my curls while in conversation with other friends. It's rather nauseating to keep hearing about beautiful faces and smooth complexions at such close range. When I caught up with her in the rest room, she said with a sigh that we must make some efforts to look nice! And now that she's been doing it for over a year, she feels great about herself. I am sure some people feel comfortable and greatly confident after doing things that boost their physical appearance and I am of the thought that everyone should feel comfortable about their bodies. This incident however, left me thinking about the way we are perceived by other people. Usually first impressions are always about our appearance right?


Street Art in Finland

We have set for ourselves parameters to look like in public and in private. I say this, because this very friend has very orthodox views on social issues that concern Femininity, Gender Roles in society or Patriarchy for example, and often speaks with her religious intone very clearly on these topics. Now I know that I am drifting apart from what I started to write about- fascination and fixation with our bodies. SKIN colour is the most prejudiced about body organ. Women most specifically indulge in nurturing this fixation and beautifying their skin their entire lives since when they first become conscious about it, usually made by their mothers, female relatives and other women. Men have started focussing on their skin colour too especially what with some International brand coming up with a fairness cream meant for men's skin! When news came earlier this week about Laxmi- the Delhi Acid Attack Survivor who gave birth to a healthy baby girl and wrote about feeling conscious of her appearance to her young child, her partner assured her that the child will see her love and not her grafted skin. I felt incredible love for all three of them. They will prove to be perhaps the first family who will engage in no stereotyping of beauty for their girl child. They will set up no standards of defining beauty or labels that only point to our outer physical appearance without caring so much so for our inner goodness. Another example that I can think of is how Nandita Das gets labelled as the champion and speaker for women with dark skin. Surely she has dark skin and has been able to carve a career in a beauty focussed movie industry in India but the choice of words usually haunts me.

How many Indian women are exactly fair-skinned, barring the North and North East? Hardly a proportion compared to the other 20 states in our Nation. Yet when we talk of physical beauty we ignore the women who tie their babies on their backs and work in paddy fields or women who pick tea leaves on tea estates or the many who live in squatter settlements and sell their wares in trains. We focus on the handful as always has been. How does being dark or fair matter when it's nothing but just a layer covering our body?! I bet if we keep hammering this thought then will we get over with this obsession about the skin tone. If all the women in the world suddenly decide themselves to chuck ideals of beauty, I believe certain economies and giant corporations will collapse and go bankrupt. We won't feel then the need to judge other women by their skin colour or the wrinkles on their faces or the many scars we all feel ashamed of and consistently try to cover them up using make up! THAT would be the day of liberty and freedom for women in the truest sense.

Comments

Popular posts from this blog

या जन्मावर, या जगण्यावर...शतदा प्रेम करावे?

पुस्तकांच्या आणि निसर्गाच्या साथीत जेवढा वेळ छान जातो आणि सार्थकी लागल्यासारखा वाटतो तितका खचितच कुठेतरी अन्यत्र वाटतो. नवीन वर्षात केलेल्या संकल्पांपैकी एक म्हणजे वाचलेल्या प्रत्येक पुस्तकावर स्वतःचं विवेचन लिहिणं. सुरुवात तर झाली आहे. साहित्य संमेलनाच्या निमित्ताने आणि वर्ष अखेरीच्या पार्श्वभूमीवर मुंबईतल्या बऱ्याच बुक स्टोर्सनी भर भक्कम डिसकाउंट जाहीर केला होता. मी देखील नाही नाही म्हणता लोभाला भुलून पार ATM मध्ये जाऊन पैसे काढून पुस्तकं खरेदी केलीत वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी. टिव्ही वरच्या असंख्य कार्यक्रमांवर नजर फिरवल्यास असं चित्र दिसतं कि समाजाच्या नैतिक मूल्यांशी कार्यक्रम बनवणाऱ्यांच काहीच घेणं-देणं दिसत नाही. माणसांची पतच एवढी रसातळाला गेली आहे कि कपोलकल्पित आणि वास्तव जग यांची चांगलीच सरमिसळ आपण करून ठेवली आहे आणि त्यातून बाहेर पडण्याचे आपले काहीच मनसुबे वाटत नाही. आज सकाळी विचार करता करता माझ्या असं लक्षात आलं कि आपण किती उगाच खलबतं करतो, आपला दुरान्वये संबंध नसलेल्या गोष्टींबद्दल. काल रात्री जेवताना मी कुमार केतकरांचं "बदलते विश्व" हे साधारण दहा वर्षांपूर्व...

गौरी देशपांडे आणि मी

आज २७ फेब्रुवारी. कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्मदिवस आणि मराठी भाषा दिवस. त्यानिमित्त मला आवडणाऱ्या एका मराठी लेखिकेच्या पुस्तकाचं विवेचन इथे करते. गौरी देशपांडे- मराठी वाचणाऱ्या साऱ्याच वाचकांना हे नाव जितकं परिचित आहे तितकच फार जवळचं देखील आहे. मी सर्वप्रथम गौरी देशपांडे यांची एक कथा शाळेत असताना अभ्यासली होती- कलिंगड. आणि कित्येक दिवस मी त्या कथेच्या पुढे अजून काही असेल का म्हणून उत्सुक आणि अस्वस्थ होते. दहावीत असताना वाचली होती म्हणून त्यांचं सर्व लिखाण वाचून काढायचं हे ठरवलं. पुढची चार- पाच वर्ष त्यांचं असं काही वाचनात आलं नाही. नंतर 'आर्किटेक्चर' शिकताना कॉलेजच्या ग्रंथालयात मराठी पुस्तकांचं कपाट दिसलं. आणि पाहिलं पुस्तक जे मी घेतलं नी वाचलं ते गौरी देशपांडेंचं 'मुंबई-तळेगाव-ग्रीस' असा प्रवास करणारी 'मुक्काम' हि दीर्घ कथा/कादंबरी. त्याचं दुसरं पुस्तक वाचलं ते म्हणजे 'आहे हे असे आहे', आणि त्यात मला परत एकदा सापडली ती 'कलिंगड' हि कथा. मी चार-पाच वेळा ते पुस्तक वाचून काढलं परीक्षा सुरु होण्याच्या काही दिवस आधी, एप्रिल मधेच आणि त्या कलिंगड...

वेंधळेपणा

काही लोकांना वेंधळेपणा करण्याची एवढी सवय जडली असते कि कितीही त्यांनी काळजीने काम करण्याचा प्रयत्नापुर्वक निश्चय केला तरीही तो कधी तडीस जात नाही. मला माहित असलेल्या काही वेंधळ्या माणसांबद्दल सांगायचं झालं तर त्याचं प्रत्येक काम किंवा कृती हि इतरांसाठी तापदायकच ठरते बहुतेक वेळा. म्हणजे विद्यार्थ्यांच्या बाबतीत म्हणायचं झालं तर त्यांना परीक्षेत अभ्यास आठवेल का याचं टेन्शन असतं पण तरीही त्यातल्यात्यात त्यांच्या वेंधळेपणात कुठेही कसूर रहात नाही. अगदी परीक्षेची सामग्री नीट घेण्यापासून ते ओळखपत्र, परीक्षेत व्यवस्थित पेपर लिहिण्यापर्यंत सगळ्या गोष्टींमध्ये यांचा धांदरटपणा दिसून येतो. अशा लोकांच्या बेजबाबदार वागण्याची किंमत त्यांच्या परीजनांना भोगावी लागते याचं त्यांना सोयरसुतक देखील नाही. शेवटी काय तर माणूस स्वतःच्या स्वार्थाचाच विचार करतो. मला तर अतिशय राग आहे अशा लोकांच्या आप्पल्पोटेपणाची. त्यांच्या जगाचे ते राजे, सगळं भूमंडल फक्त यांच्या अवतीभवतीच फिरत असल्याचा यांचा फाजील गोड गैरसमज. आपल्यामुळे समोरच्याला केवढा मानसिक त्रास सोसावा लागत असेल याचा थांगपत्तासुद्धा अशा लोकांना नसतो मु...